dinsdag 22 september 2015

Slayer - Relentless (2015) -- Album Review

Slayer
Repentless
Thrash Metal, Speed Metal






Het heeft een tijdje geduurd. De nieuwe Slayer is er tot groot jolijt van de fanbase die, zoals het een fanbase betaamt, erg trouw is gebleven aan de band die Thrash Metal mee op de kaart heeft gezet en er wereldfaam mee heeft behaald. Slayer is een van die bands die een gouden periode meemaakten in de jaren '80, met ware klassiekers als Show No Mercy (1983), Hell Awaits (1985), Reign in Blood (1986), South of Heaven (1988), en Seasons in the Abyss (1990). Ze hebben meegewerkt aan de popularisatie van Thrash Metal en Speed Metal door hun woede en agressie in muziek om te zetten zonder te vergeten het ook luisterbaar te houden.

En toen ging het wat minder. De jaren '90 waren moeilijk, en de jaren '00 nog moeilijker. De mannen van Slayer probeerden (zoals zo veel bands) hun geluid, dat zo bekend was geworden, te veranderen en te laten evolueren. Dit was spijtig genoeg niet altijd even makkelijk als het had moeten zijn. De agressie bleef aanwezig in de muziek, de pit zat er steeds in, maar het resultaat was vaak een beetje... Saai? Ongeïnspireerd? Plat? Het gaat natuurlijk om persoonlijke preferentie op dat vlak. Ik vond vroeger Divine Intervention (1994), Undisputed Attitude (1996), en Diabolus in Musica (1998) best goed. Het had allemaal een Cross-Over geluid en heel wat meer Hardcore Punk, en dat was goed. Nu ja, het waren geen van al albums zoals Reign in Blood; soms waren ze wat raar en troebel, soms zelfs een beetje ongemakkelijk, maar het klonk wel nog goed naar mijn mening. De wereld neigt hiermee niet akkoord te gaan, vrees ik, en ikzelf ook niet meer ondertussen.

Toen God Hates Us All in 2001 op 11 September uitkwam, leek de legende van Slayer plots in steen gebeiteld: de band werd gezien als niets meer dan het imago dat ze zichzelf aanmaten. Het was natuurlijk niet hun bedoeling, maar ze hebben die nieuwe status wel volledig en geheel omarmd door er een 'gimmick' van te maken. De lyrics—iets dat bij de band altijd al een beetje kantje-boordje was, vind ik—werden nog moeilijker om zich bij te identificeren. Het was plots de vlakheid hun intentie die het voortouw nam. Het werd—durf ik het zeggen?—een heel klein beetje scene. Christ Illusion (2006) volgde die trend verder op, zoals de titel van dat album al doet vermoeden. Op zich was er niet zo veel veranderd: alles was gewoon iets minder subtiel.

World Painted Blood (2009) was voor velen de veelbelovende return-to-form. Het was een ruwe plaat die weer de energie van vroeger tentoonstelde zonder te moeten inboeten met rare stijlkeuzes of een bizarre samenhang. Het was Slayer new-style. Het was Thrash Metal pur sang, zoals Testament het nog steeds zonder falen brengt. Het niveau van vroeger werd echter meer gehaald. Op dat moment zei het me ook helemaal niets meer, maar wat verwacht je? Slayer was ondertussen bijna twintig jaar verder.

En nu is daar Repentless. Ik ben een beetje gefrustreerd. Ik weet niet goed hoe ik dit moet uitdrukken.

Ik heb eerst en vooral een klein iets te verduidelijken. Mr. King? Het woord dat u zocht, is "unrepentant".

Het album begint met een al bij al betekenisloze intro die niet bepaald veel doet om het bloed te doen pompen. Daarna komt meteen de titeltrack: een snelle, maar alweer betekenisloze opener waarin Kerry King het beste van zichzelf geeft door een snelle vier-tellen-riff tweemaal te herhalen en dat dan op te volgen met een trage power-chord gebaseerde opbouw. Die opbouw wordt volbracht door diezelfde power-chords welgeteld drie keer op identieke manier te herhalen terwijl de drums hun best doen variatie te brengen. Maar variatie brengen met het drumwerk zonder dat de gitaren zich helemaal op hun gemak voelen, is als tomaten in de woestijn kweken: no way. Van een bas is in de mix al bij al weinig te horen. Zo zet het album zich in. Dat laat bij mij gewoon een wrange nasmaak achter.

Mijn frustraties zitten niet bij de muzikale (met nadruk op -kale) inhoud, omdat die min of meer hetzelfde is als bij World Painted Blood: agressie en snelheid met veel Thrash Metal by-the-book elementen erbij. Het is de opzet ervan dat me hier irriteert. Bij World Painted Blood kon ik het nog vergeven dat er niets nieuws aan de horizont te horen was omdat de muziek op zich nog oké zat. Hier benadrukt de opzet en uitvoering op de meest ongemakkelijke manier de totale afwezigheid van thematische inhoud. Het album gaat min of meer op diezelfde manier door als die opener. Ik kan me na een vijftal luisterbeurten geen enkel nummer precies herinneren, omdat er niets bij zit waarvan ik ofwel denk "Ja, man, dat is pas een groove/melodie", of "Dit lied heeft een boodschap die resoneert". Er springt niets uit in die kolkende massa middelmatigheid. Daarom heb ik ook gewoon geen zin meer om de plaat opnieuw op te leggen.

Dit is Slayer zonder de finesse van een degelijke riff. Het is Slayer met meer vlees in de kuip (zo lijkt het), maar met minder in het hoofd. Het is Slayer met de spreekwoordelijke vinger aan de pols, maar het is de polsslag van het jaar 2008 of zo, want de lyrics zeggen hier gewoonweg niks.

Als ik er dan aan terugdenk of er toch geen momenten zijn die ik wel de moeite waard vind, word ik een beetje kwaad. Ik zou best willen zeggen dat dit de hardste, snelste, venijnigste nummers zijn die Slayer ooit bij elkaar geschreven heeft, want dat lijkt de bedoeling van de bandleden te zijn geweest. Maar daarvoor moet ik eerst twee grote obstakels voorbij. Het eerste obstakel bestaat uit het feit dat ik moeite heb met het woord 'schrijven' gelijk te stellen aan het zinloos herhalen van een riff voor er een andere wordt achter geplakt zonder muzikale linken, terwijl Tom Ayara staat te schreeuwen alsof hij zijn respirator kwijt is. Het tweede obstakel bestaat uit mijn, naar mijn mening, gegronde twijfels of de woorden 'hard', 'snel', en 'venijnig' wel nog betrekking hebben op de heren van Slayer wanneer ik eigenlijk niet meer kan uitmaken of ze wel nog het verschil weten tussen vooruit en achteruit wat hun ideeën betreft. Dit album is gewoon pure stagnatie. Het klinkt zinloos. Staan ze nu te headbangen, of te knikken van de slaap? Hebben ze nu net woedend hun frustraties geuit over de hedendaagse maatschappij, of waren ze eerder verwoed aan het vechten tegen de aanstormende slaperigheid die deze zielige hoop miserie met een faux-pas naam uitlokt? Zijn ze nu echt zo ongeïnspireerd?

Oké, genoeg. Ik heb me eens kunnen uitlaten. Ik vind het écht spijtig. Slayer is nog steeds een naam die geassocieerd wordt met de faam die ze verdienen voor de muziek die ze hebben uitgebracht door de jaren heen. Dit album toont echter dat de tijden misschien te snel gaan voor een band die zelf al wat jaren achter de rug heeft, en die bovendien twee essentiële bandleden verloren heeft op korte tijd. Jeff Hannemann overleed plotseling in 2013, en dat moet een harde klap geweest zijn voor de bandleden. Dave Lombardo verliet de band uiteindelijk om vervangen te worden door Paul Bostaph. Misschien is de samenwerking zoek? Zit de grief nog te diep in de zielen van deze heren? Of is het licht plots uitgegaan toen de pen voor het eerst op papier neerkwam?

Op dat vlak voelt het slecht aan om dit album slecht te vinden. Een sterk woord, slecht, maar ik kan niets anders bedenken. Misschien houd ik de herinnering aan de voorbije jaren en mijn voorbije ervaringen met Slayer te veel in het achterhoofd. Of misschien ben ik ondertussen meer gewoon dan toen.

Dit album had gewoon zoveel beter kunnen zijn. Ik heb amper iets gezegd over de lyrics in dit review omdat het allemaal gewoon zo pijnlijk is. "A little violence is the ultimate drug / Let's get high!" schreeuwt Araya in "Vices", en oké, goed dan, maar zelfs Slipknot kan beter. Ik ben geheel niet overtuigd. Was dat een solo, of is er net een snaar gesprongen? Op dit moment zijn er betere Thrash Metal/Speed Metal bands actief, en hoewel ze de gouden achtergrond van Slayer niet hebben om op te steunen, leveren ze beter werk dan wat op Repentless gepresenteerd wordt. Ik ben zeker dat fans hiervan zullen smullen, en ik wens het ze toe. Voor mij is dit World Painted Blood met een stevige downgrade.



30/100

Geen opmerkingen:

Een reactie posten